WACŁAWA JANK - SIDOROWA

       Wacława Jank-Sidorowa – poetka, wrażliwa na piękno i cierpienie świata, niezwykła, nietuzinkowa, cudowny człowiek, dusza Trawnik… to tylko znikoma część określeń Pani Wacławy, które tkwią w pamięci i sercach mieszkańców Trawnik. Jej twórczość to poetyckie refleksje tworzone z pozycji człowieka dojrzałego, który w pełni doświadczył zarówno cierpienia i bólu, jak też szczęścia i radości, który zna niepokoje młodości oraz smutki i samotność wieku starczego. Świat poetyckich kreacji Wacławy Sidorowej jest pró­bą opisu życia w różnych jego przejawach. Dla niej życie ma swój rytm, a świat poetyckich obrazowań został wyznaczony przez jednoznaczną i spójną perspektywę. Jej spuścizna artystyczna to nie tylko wartości poetyckie ale również głęboka wartość humanistyczna i cenna lekcja regionalizmu i postaw życiowych kreowanych z pozycji kobiety, dla której najważniejszą wartością było życie - w róż­nych jego aspektach: z radościami i smutkami, miłością i goryczą, w młodości i starości.

WSPOMNINIE O PANI WACŁAWIE JANK-SIDOROWEJ

„Żyła wśród nas spokojnie, bez kłótni i zawiści. Żyła skromnie w trudnych czasach bardzo biednie, pogodzona z losem, bez buntu. W swoich wspomnieniach i opowiadaniach była pogodna i uśmiechała się szczerze. Jej radość wyzwalała się zawsze wśród kwiatów w przydomowym ogródku".

                   STANISŁAW PUCH

         Stanisław Puch- patriota, poeta, nauczyciel i regionalista z zamiłowania . W jego twórczości nieustannie widoczny jest związek z rodzinnymi stronami, miłość do ziemi i lokalnego krajobrazu. Utwory Stanisława Pucha pochodzą z różnych okresów życia autora, odnajdujemy tu wiersze religijne, refleksyjne, liryki, obrazki obyczajowe i publicystykę wierszowaną, w której nieustannie celebrowane jest piękno krajobrazu i umiłowanie ojczystej ziemi. Obrazki pejzażowe z rodzimych stron : woda w strumyku , kwitnące wiśnie w ogrodzie, łąka, wiatr, słońce , ptaki, morze służą odwołaniu się do ludzkich doznań, odczuć i przeżyć . Świat przyrody i świat przeżyć podmiotu lirycznego zlewają się i tworzą harmonijną całość. W części prozatorskiej twórczości Stanisława Pucha przedstawiane są wspomnienia pisarza z okres u I wojny światowej, wojny bolszewickiej i II wojny światowej I wojna bolszewicka, Wojna bolszewicka, Doński kozak) oraz opowieści folklorystyczne (Cyganka, Bagna).

Twórczość Stanisława Pucha skupia jego osobiste przeżycia i przeżycia mieszkańców wrośnięte w historię naszego kraju. To niewątpliwie piękna, cenna i autentyczna lekcja lokalnej historii.

            REGINA KAMIŃSKA

             Regina Kamińska jest autorką wierszowanych legend Trawnickich, to wieloletni pracownik Gminnego Ośrodka Kultury w Trawnikach i Biblioteki Publicznej w Trawnikach, pasjonatka rzeczy pięknych, rozkochana w rodzimej przyrodzie i kulturze. Pani Regina jest twórczynią autorskiego teatrzyku paluszkowego, poprzez, który kultywuje tradycje i kulturę naszego regionu. W otoczeniu książek i w wyjątkowej atmosferze powstają kolejne postacie i rekwizyty, które przenoszą dzieci do świata baśni i legend. Twórczość pani Reginy to wyjątkowe historie, przedstawiane w nietuzinkowych sceneriach i opowiadane z ogromną pasją, czego dowodem są wierszowane legendy: Gęsiówka, Legenda Trawnicka i Trawniczanie.

GĘSIÓWKA

Jest w Trawnikach miejsce takie

naznaczone pewnym ptakiem

 Kiedy byłam bardzo mała

strasznie się tych ptaków bałam

 Po szerokim wsi gościńcu

już od świtu słychać było

 Dźwięk, co jeżył dzieciom włosy

gdy dorosłych tam nie było

 Uzbrojone w długie kije

wszystkie dzieci z tej dzielnicy

 By wyruszyć w okolicę

oddaloną choćby chwilkę

 Odpędzały długim kijem

ptaki te, co swoje szyje

 Wyciągały niczym żmije

sycząc przy tem tak jak one

 Ciągle machały ogonem

dreptały za dzieci zgrają

 Spokoju im nie dając

kiedyś nawet jeden ptaszek

 Poszarpał mi fatałaszek,

co mi zwisał za plecami

 Biegłam szybko do swej mamy

by poskarżyć się na niego

 Nie zrobiłam mu nic złego

więc dlaczego mnie uszczypnął?

 W komórce go trzeba przymknąć

powiedziała na to mama

 Zrobię z nim porządek sama

dam ci za to jego piórko

 Moja mała biedna córko

ja go wcale już nie lubię

 To, dlatego go oskubię

i poduszkę z piórek zrobię

 Żeby popamiętał sobie

na szerokie błonie te ptaki wygonię

 Na Wieprza wody zielone

niech popłyną sobie one

 Potem wrócą na podwórko

i ucichnie ich gęganie

 Dzień się skończy już niedługo

i nic złego się nie stanie

 Noc znów zamknie drzwi zasuwkę

jutro wrócą na GĘSIÓWKĘ…

LEGENDA TRAWNICKA

Jest takie mieJsce na mapie świata,

co Lubelszczyzną się zowie.

Tam gdzie Wieprz z Krzną kanałem się splata,

gdzie most żelazny łączy rzeki obie.

 
Od dawien dawna wśród traw bujnych kniei

gród stał ogromny ponury.

W nim mieszkał człowiek, co chciwcem się mienił

był ojcem pięknej swej córy.

 
Człek ten zachłanny na bogactwa wszelkie

ze swoja żoną złośnicą,

gromadził dobra bardzo wielkie,

zdobyte parobków krwawicą.

 
Aby pomnażać nadal swoje włości,

chciał córkę wydać za starca z majątkiem

dla jedynaczki nie mając litości,

wbrew woli rękę jej obiecał oddać bez miłości.

 
Potajemnie i bez zgody,

pokochało dziewczę młode chłopca pięknej urody.

Chodź biednego- uczciwego

to nad podziw pracowitego.

 
W sercu jej zagościł szczerze

i w kościele ślub z nim bierze.

Gdy się matka dowiedziała

do kościoła przyleciała.

 
Księdzu grozi i złorzeczy

i pogodzić się nie może

z tą decyzją młodej pary

klątwę rzuca.

 
Nie do wiary…

Kościół w otchłań się zapada,

grzebiąc ludzi niespodzianie

znika wszystko w wody pianie.

I jedynie głosy dzwonów

po dziś dzień dobiegają z głębin toni,

żabi rechot w uszach dzwoni.

Miejsca nazwa- CZEMIERNIKI.

Dzisiaj rosną tam- TRAWNIKI.

 
TRAWNICZANIE

Od wiek wieków przez dolinę

Wśród traw gąszczu wolno płynie- Rzeka Wieprz

Nad brzegami rzeki onej

Wierzby chylą się zielone

Szumią stare opowieści

Jak to tuż za mostem blisko

Było stare Zawieprzysko

Wyszumiały, że grodzisko

Było także całkiem blisko

 
Naszych przodków wioska stała

Wpośród traw wysokich kniei

Do niej zewsząd nurtem rzeki

Przypływali po kolei Kupcy

Z bursztynami, koralami

Z żelaznymi narzędziami

Płótna zwoje przywozili

By kobiety z nich uszyły szaty

 
Słońce płótno bieli jasno

dobra kryją spichrze wszelkie

Rzeka ryb zasoby daje wielkie

Nad brzegami suszą sieci

Czółna z wolna się kołyszą

Żabi rechot słychać wszędzie

Co rozbrzmiewa nocną ciszą

 
Kwitnie sioło

Naród szczery, chociaż bosy

Śliczne panny modre oczy

Omywają w kroplach rosy

Płowe włosy plączą w warkocz

Rzeka niesie wdzięczny śpiew

Powiadają, że Lędzianie

Ja wam mówię Trawniczanie tam mieszkali

Wiem na pewno, bo to blisko

dobrze znam to Zawieprzysko…